Objawy ze strony układu ruchu w przebiegu zespołu Sjögrena to ból i zapalenie stawów, ból mięśni. Zespół może także „nakładać się” na reumatoidalne zapalenie stawów. Często dochodzi do znacznej suchości skóry, może pojawiać się plamica. Występuje także objaw Raynauda (blednięcie i ból palców pod wpływem zimna).
Mikroskopowe zapalenie jelit to choroba zapalna jelita grubego o nieznanej przyczynie. Schorzenie cechuje się występowaniem przewlekłych biegunek bez domieszki krwi i obecnością typowych zmian w błonie śluzowej jelita. Te obserwuje się w badaniu histopatologicznym. Jednocześnie nie występują żadne nieprawidłowości widoczne w badaniach endoskopowych i radiologicznych. Co warto wiedzieć? spis treści 1. Co to jest mikroskopowe zapalenie jelit? 2. Przyczyny mikroskopowego zapalenie jelita grubego 3. Postaci MZJG 4. Objawy mikroskopowego zapalenia jelit 5. Diagnostyka i leczenie rozwiń 1. Co to jest mikroskopowe zapalenie jelit? Mikroskopowe zapalenie jelit, ściślej mówiąc mikroskopowe zapalenie jelita grubego (MZJG, ang. microscopic colitis, MC) należy do grupy nieswoistych chorób zapalnych o łagodnym przebiegu. To przewlekła choroba przewodu pokarmowego o niewyjaśnionej przyczynie. Zobacz film: "Jak pozbyć się uczucia ciężkich nóg?" Choroba dotyczy głównie ludzi w piątej lub szóstej dekadzie życia, z przewagą kobiet. Średnia wieku chorych wynosi około 55 lat. Okazuje się, że wśród osób w starszym wielu ryzyko pojawienia się MZJG jest pięć razy większe niż wśród osób młodszych. 2. Przyczyny mikroskopowego zapalenie jelita grubego Przyczyny i patogeneza mikroskopowych zapaleń jelit nie są dotychczas znane. Do najczęstszych przyczyn zalicza się autoimmunizację, czynniki środowiskowe czy dysfunkcję fibroblastów. Dostrzega się istnienie predyspozycji genetycznej, zwłaszcza że choroba często współwystępują z chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak Hashimoto, reumatoidalne zapalenie stawów, zespół Sjögrena, celiakia czy cukrzyca. Według specjalistów istnieje również duże prawdopodobieństwo związku między mikroskopowym zapaleniem jelit a niektórymi lekami. To niesteroidowe leki przeciwzapalne, ranitydyna, sertralina, simwastatyna, tiklopidyna), akarboza, kwas acetylosalicylowy, lanzoprazol. Inne możliwe czynniki to zaburzenia wchłaniania kwasów żółciowych, czynniki infekcyjne i zaburzenia równowagi hormonalnej. 3. Postaci MZJG Mikroskopowe zapalenie jelita grubego cechuje się obecnością mikroskopowych zmian w błonie śluzowej jelita grubego, przy czym nie stwierdza się zmienionego obrazu endoskopowego i radiologicznego. Te są prawidłowe. W niektórych przypadkach stwierdza się zmiany mikroskopowe w wycinkach pobranych z końcowego odcinka jelita cienkiego. Choroba przybiera dwie postacie: kolagenową i limfocytową. Obydwie charakteryzują się podobnym przebiegiem klinicznym, różnią zaś histopatologicznymi kryteriami rozpoznania. Limfocytowe zapalenie jelita grubego cechuje limfocytoza śródnabłonkowa (występuje zwiększona liczba limfocytów śródnabłonkowych). Przy zapaleniu kolagenowym typowe jest pogrubienie podnabłonkowej warstwy kolagenu. Częstość występowania MZJG szacuje się na 1 do 12 na 100 000 osób na rok. Zapalenie limfocytowe występuje z częstością 0,6–4,0 przypadków na 100 tysięcy osób rocznie, zaś kolagenowe mikroskopowe zapalenie jelita grubego 0,8–5,2 przypadków na 100 tysięcy osób rocznie. 4. Objawy mikroskopowego zapalenia jelit Głównym objawem mikroskopowego zapalenia jelita grubego jest wodnista biegunka bez domieszek krwi lub śluzu. Ta pojawia się również w nocy. Według specjalistów jest częstą przyczyną przewlekłej biegunki, zwłaszcza u osób po 70. roku życia. Inne objawy MZJG to: nagłe parcie na stolec, bóle brzucha, nietrzymanie kału, stolce tłuszczowe. Może pojawić się niedokrwistość, eozynofilia, zaburzenia wchłaniania witaminy B12, zwiększenie OB. Przebieg choroby jest najczęściej łagodny. Obserwuje się spontaniczne remisje. Ponieważ jest to schorzenie przewlekłe, ma tendencję do nawrotów. 5. Diagnostyka i leczenie W przypadku podejrzenia mikroskopowego zapalenia jelit, zarówno w badaniu przedmiotowym, jak i badaniach laboratoryjnych najczęściej nie stwierdza się istotnych odchyleń. W takiej sytuacji lekarz zleca badanie kolonoskopowe, głównie w celu pobrania materiału do badania pod mikroskopem. To konieczne, ponieważ analiza histologiczna wycinków pobranych z błony śluzowej w obu postaciach choroby pozwala dostrzec nacieki zapalne w obrębie blaszki właściwej błony śluzowej jelita. Leczenie mikroskopowego zapalenie jelit rozpoczyna się od leków przeciwbiegunkowych (loperamid), pochodnych kwasu 5-aminosalicylowego, cholestyraminy bądź soli bizmutu. Gdy schorzenie jest oporne na leczenie, włącza się steroidoterapię, a przy steroidoporności - leki immunosupresyjne. Mikroskopowe zapalenie jelit jest chorobą zapalną o łagodnym, nawrotowym lub przewlekłym przebiegu i dobrym rokowaniu. Nie prowadzi do poważniejszych powikłań, nie wskazuje również na zwiększenie ryzyka nowotworowego w przewodzie pokarmowym w porównaniu z populacją ogólną. Zobacz także: Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Szigeloza. Jedną z przyczyn zakażenia jelita grubego jest atak bakterii z rodzaju Shigella. Należą one do bakterii gram-ujemnych, które produkują niebezpieczne dla człowieka toksyny. Wśród bakterii Shigella wyróżnia się 4 serogrupy z wieloma serotypami, a mianowicie: A (obejmującą 12 serotypów), B (6 serotypów), C (18 serotypów Zapalenie jelita grubego jest stanem niezwykle poważnym. Schorzenie to najczęściej powodowane jest występowaniem bakterii, wirusów, drożdżaków oraz toksyn, które mogą występować w pożywieniu na przykład pestycydów. Problemy z jelitem grubym wymagają stosowania określonych leków, a także przestrzegania diety lekkostrawnej. spis treści 1. Czym jest zapalenie jelita grubego? 2. Zapalenie jelita grubego - przyczyny i czynniki ryzyka 3. Rodzaje zapalenia jelita grubego Wrzodziejące zapalenie jelita grubego Choroba Leśniowskiego-Crohna Niedokrwienne zapalenie jelita grubego Mikroskopowe zapalenie jelita grubego Infekcyjne zapalenia jelita grubego 4. Objawy zapalenia jelita grubego 5. Leczenie zapalenia jelita grubego 6. Jak zapalenie jelita grubego wpływa na inne narządy? 7. Dieta przy zapaleniu jelita grubego 8. Powikłania 9. Profilaktyka zapalenia jelita grubego rozwiń 1. Czym jest zapalenie jelita grubego? Zapalenie jelita grubego to termin, który obejmuje kilka różnych chorób zapalnych jelita grubego, charakteryzujących się odmiennym mechanizmem powstawania. Choroby jelita grubego mogą wystąpić zarówno na skutek czynników autoimmunologicznych, jak i genetycznych. W wielu przypadkach spowodowane są przebytym zakażeniem bakteryjnym lub wirusowym. Każde przewlekłe zapalenie jelita grubego wymaga zastosowania odpowiedniej diety oraz terapii. Chore jelita wymagają zróżnicowanych metod leczenia. Niektóre z nich leczy się poprzez zastosowanie leków hamujących reakcję immunologiczną, niektóre antybiotykami. Zobacz film: "Dlaczego warto wykonywać badania profilaktyczne?" 2. Zapalenie jelita grubego - przyczyny i czynniki ryzyka Schorzenie jakim jest zapalenie jelita grubego może być powodowane przez szereg różnorodnych czynników. Wśród nich wymienia się przede wszystkim skłonności genetyczne ale także przyczyny immunologiczne oraz środowiskowe. Czynniki genetyczne odgrywają w kwestii zachorowania na schorzenia zapalne niezwykle istotną rolę. Jeśli nasz rodzic boryka się z chorobą, istnieje pewne prawdopodobieństwo, że wrzodziejące zapalenie jelita grubego może dotknąć w przyszłości również nas. Zaburzenia immunologiczne są jednymi z najczęściej występujących przyczyn pojawiania się zapalenia jelita grubego. Są one bowiem wywoływane przez nadmierną odpowiedź układu odpornościowego na teoretycznie nieszkodliwe dla organizmu bakterie czy pokarmy. Wyzwalana jest wówczas reakcja immunologiczna powodująca uszkodzenia komórek nabłonka jelitowego przez co pojawiają się wrzody jelita grubego, nadżerki, pseudopolipy oraz usztywnienia ścian jelita. Ponadto bardzo groźne dla jelita grubego są chorobowe bakterie oraz wirusy, które także będą wyzwalały stan zapalny. Przykładem choroby wywoływanej działaniem szczepów bakterii Escherichia coli może być np. krwotoczne zapalenie jelita grubego. Spożywanie pokarmów takich jak trujące grzyby czy produkty roślinne mogące zawierać pestycydy również będą predysponowały do tego, by w organizmie pojawił się stan zapalny jelita grubego. Pasożyty przewodu pokarmowego także mogą indukować powstawanie zapalenia jelita grubego. Ważną grupę także stanowią leki, które wyniszczają florę bakteryjną oraz naruszają ciągłość błony śluzowej jelit (szczególnie antybiotyki). Wśród innych czynników zwiększających ryzyko zachorowania na choroby zapalne jelit wymienić należy: chorobę alkoholową, przewlekły stres, nadużywanie papierosów. Zapalenie błony śluzowej jelita grubego może również wynikać ze stosowania nieodpowiedniej, ciężkostrawnej diety. Po otrzymaniu wyników badań laboratoryjnych niektórzy pacjenci mogą przeczytać termin: colitis chronica non specyfica. W takiej sytuacji opis wskazuje na obecność przewlekłego stanu zapalnego. 3. Rodzaje zapalenia jelita grubego Najczęściej spotykanymi zapaleniami jelita grubego są: wrzodziejące zapalenie jelita grubego choroba Leśniowskiego-Crohna niedokrwienne zapalenie jelita grubego mikroskopowe zapalenie jelita grubego infekcyjne zapalenia jelita grubego. U niektórych pacjentów rozpoznaje się również zapalenie kątnicy. Ten nieswoisty stan zapalny jelita charakteryzuje się tym, że zapalenie, a także zmiany w śluzówce mogą być obecne w każdym odcinku przewodu pokarmowego. Schorzenie charakteryzuje się także niespecyficznymi objawami. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego Wrzodziejące zapalenie jelita grubego, znane jako wrzodziejące jelito, wrzody jelita,colitis ulcerosa, a w języku angielskim jako ulcerative colitis, jest przewlekłym stanem zapalnym jelit, należącym do grupy nieswoistych zapaleń jelit. Choroba ta, tocząc się w obrębie błony śluzowej oraz błony podśluzowej jelita grubego, może skutkować owrzodzeniami jelitowymi. Dokładna przyczyna choroby nie została poznana. Cechą charakterystyczną wrzodziejącego zapalenia jelita grubego są okresy remisji oraz zaostrzeń. Następstwem procesu zapalnego zwykle jest uszkodzenie nabłonka, blaszki właściwej, a nie jak w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna, uszkodzenie błony mięśniowej. Pierwsze objawy chorobowe pojawiają się zwykle między dwudziestym, a czterdziestym rokiem życia pacjenta. Wyniki badań laboratoryjnych pokazują u pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego podwyższoną liczbę białka C-reaktywnego oraz białych krwinek, nazywanych leukocytami. Badania obrazowe stwierdzają z kolei owrzodzenie jelita grubego oraz zanik haustracji. Haustracje jako zjawisko fizjologiczne, oznaczają charakterystyczne uwypuklenia ściany jelita grubego. Rokowania przy wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego są następujące: jeśli pacjent poddaje się regularnie leczeniu, stosuje odpowiednią dietę, może nastąpić długotrwała remisja choroby. Całkowite leczenie nie jest niestety możliwe. Najczęstszymi objawami wrzodziejącego zapalenia jelit są: śluzowo-ropne biegunki (u niektórych pacjentów stolce zawierają ropę wraz z krwią), gorączki, dolegliwości bólowe brzucha. bolesne parcie towarzyszące każdemu wypróżnieniu, gazy, ciągłe zmęczenie, obniżony apetyt, niedokrwistość. Rodzajami wrzodziejącego zapalenia jelita grubego są: wrzodziejące zapalenie odbytnicy – schorzenie stanowi najłagodniejszą formę wrzodziejącego zapalenia jelit. W przebiegu choroby chorzy odczuwają częste parcie na stolec, mają uczucie niepełnego wyróżnienia. Dodatkowo wrzodziejące zapalenie odbytu powoduje krwawienie z wnętrza odbytnicy. wrzodziejące zapalenie odbytnicy i zapalenie okrężnicy – stan zapalny odbywa się w odbytnicy, znanej jako prostnica oraz dolnym końcu okrężnicy, tzn. esicy. Pacjenci uskarżają się na krwiste biegunki, dolegliwości bólowe brzucha, bolesne skurcze brzucha, uczucie parcia na stolec połączone z niemożnością wypróżnienia się. Terminem colitis spastica nazywa się czynnościowe schorzenie okrężnicy. lewostronne zapalenie jelita grubego – stan zapalny dotyczy dalszych fragmentów jelita grubego. Chorobie towarzyszą częste krwiste stolce, skurcze brzucha, dolegliwości bólowe brzucha odczuwane po lewej stronie ciała. Dodatkowo pacjenci dotknięci schorzeniem tracą kilogramy. pancolitis – jest bardzo poważną postacią wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. W przebiegu choroby dochodzi do zajęcia całego jelita grubego. Wśród najczęstszych objawów lekarze wymieniają: krwawienie z odbytu na skutek wrzodów, dolegliwości bólowe brzucha, stan zapalny o różnym nasileniu, krwistą biegunkę. Dodatkowo może wystąpić gorączka, nocne poty, przemęczenie. piorunujące wrzodziejące zapalenie jelita grubego – stanowi ono również bardzo poważną postać wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. W szybkim tempie dochodzi do zajęcia całej okrężnicy. Pojawiają się wrzody jelit. Pacjenci zmuszeni są bardzo często korzystać z toalety, ponieważ towarzyszą im regularne krwiste biegunki. Postać jest o tyle niebezpieczna, że może skutkować nie tylko odwodnieniem, ale także pęknięciem lub rozdęciem okrężnicy. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego, określane również mianem WZJG doprowadza trwale do podrażnień jelita grubego, a także do wrzodów. Pacjenci dotknięci tym schorzeniem muszą w okresie zaostrzenia objawów stosować odpowiednią dietę. Dieta chorych na wrzodziejące zapalenie jelita grubego (colitis ulcerosa) powinna być uboga w produkty rozwalniające, ciężkostrawne. Dietetycy zalecają również ograniczenie błonnika. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego zwiększa ryzyko wystąpienia choroby, jaką jest rak jelita grubego. Na nowotwór w szczególności narażeni są pacjenci zmagający się z wrzodami jelita od dawna. Czynnikiem ryzyka bywa również stwardniające zapalenie dróg żółciowych, znane jako PSC oraz rozległy zasięg choroby. Jak wyleczyć przewlekłe wrzodziejące zapalenie jelita grubego? Choroby nie da się całkowicie wyleczyć, pacjenci muszą natomiast stosować leki na wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Najpopularniejszy środek farmaceutyczny wykorzystywany w leczeniu schorzenia to kwas 5-aminosalicylowy. Niezbędne jest również stosowanie glikokortykosteroidów oraz leków immunosupresyjnych. Warto zaznaczyć, że wrzodziejące zapalenie jelita grubego u dzieci nie jest sytuacją rzadką. Objawy chorobowe wyglądają dokładnie tak samo jak u pacjentów dorosłych. Do postawienia diagnozy potrzebne jest wykonanie kolonoskopii (badanie endoskopowe dolnego odcinka przewodu pokarmowego), a także pobranie wycinka. Niezwykle ważne jest takze przeprowadzenie badania histopatologicznego. Choroba Leśniowskiego-Crohna Choroba Leśniowskiego-Crohna jest przewlekłym nieswoistym zapaleniem przewodu pokarmowego. Choroba ta może obejmować jelito cienkie i grube, a u niektórych pacjentów również inne fragmenty przewodu pokarmowego. Etiologia schorzenia nie jest znana. Szacuje się, że choroba znacznie częściej występuje u osób, które stanowią najbliższą rodzinę osób ze stanami zapalnymi jelit. Choroba Leśniowskiego-Crohna częściej dotyka kobiety niż mężczyzn. U około pięćdziesięciu procent pacjentów zapalenie obejmuje jelito kręte, u pozostałych dwudziestu procent stan zapalny odbywa się w jelicie grubym. Najpopularniejszym objawem choroby Leśniowskiego-Crohna jest biegunka z domieszką śluzu oraz krwi. Pacjenci uskarżają się również na mocne bóle brzucha, uczucie parcia na stolec, zaburzenia motoryki przewodu pokarmowego. Niedokrwienne zapalenie jelita grubego Niedokrwienne zapalenie jelita grubego występuje u pacjentów na skutek niewystarczającego dopływu krwi do ściany końcowego odcinka przewodu pokarmowego. Podłożem choroby zwykle jest częściowa niedrożność tętnic krezkowych umiejscowionych w jelicie, zakrzepica żył trzewnych lub otyłość . Obszarami najbardziej narażonymi na niedokrwienie są: fragment, w którym znajduje się zagięcie śledzionowe, górna część odbytnicy, zstępnica. Na niedokrwienne zapalenie jelita grubego narażeni są pacjenci z chorobą zapalną naczyń, osoby po przebytym zawale, pacjenci z niewydolnością serca. Problem ten może wystąpić również u kobiet stosujących doustną antykoncepcję, pacjentów przyjmujących glikozydy naparstnicy, pacjentów stosujących leki obniżające ciśnienie tętnicze krwi. Czynnikiem ryzyka może być także sepsa, choroba alkoholowa, zapalenie uchyłków. Ostre niedokrwienie jest z kolei bardzo często wynika z zatoru tętniczego. Typowym objawem tego typu zapalenia jelita grubego jest ostry ból brzucha, uczucie porównywalne do zawału serca (wynika ono z zamknięcia tętnicy znajdującej się w obrębie jelita). Nieleczona choroba może doprowadzić do ostrego niedokrwienia, martwicy ściany jelita, zapalenia otrzewnej, wstrząsu. Z chorobą niejednokrotnie związana jest również marskość jelita grubego. Mikroskopowe zapalenie jelita grubego Mikroskopowe zapalenie jelita grubego jest przewlekłym schorzeniem zapalnym przewodu pokarmowego o nieznanej etiologii. Bardzo często występuje ono wraz z inną chorobą o podłożu autoimmunologicznym np. cukrzycą, celiakią, reumatoidalnym zapaleniem stawów, zespołem Sjögrena, miastenią. W przebiegu mikroskopowego zapalenia jelit pojawiają się następujące objawy takie jak utrata kilogramów, dolegliwości bólowe brzucha, przewlekła wodnista biegunka bez krwi, wzdęcia. Ponieważ postawienie diagnozy nie jest możliwe dzięki takim badaniom jak kolonoskopia czy badanie radiologiczne. Indukcja remisji jest możliwa po podaniu odpowiednich środków farmaceutycznych (najczęściej jest to budezonid stosowany doustnie). Infekcyjne zapalenia jelita grubego Infekcyjne zapalenia jelita grubego spowodowane są atakiem wirusów, bakterii lub pasożytów. Do zachorowania dochodzi najczęściej wtedy, kiedy organizm zostaje zaatakowany przez salmonellę czy pałeczkę okrężnicy. Zarażenie może być również związane z rotawirusami czy adenowirusami. Do infekcyjnego zapalenia jelita grubego mogą przyczynić się również owsiki lub pełzakowica jelitowa. Zakażeniu sprzyja jedzenie nieumytych owoców i warzyw, nieregularne mycie rąk, spożywanie zainfekowanego mięsa. Typowymi objawami są: dolegliwości bólowe brzucha, gorączka, odwodnienie, biegunka. 4. Objawy zapalenia jelita grubego Objawy które mogą towarzyszyć zapaleniu jelita grubego to: wrzody na jelicie, owrzodzenie odbytnicy, stan zapalny esicy, zapalenie okrężnicy, bolesność brzucha, skurcze, krwawe biegunki, nudności i wymioty, odwodnienie organizmu, brak łaknienia, gorączka. Inne objawy chorób jelita grubego to: spadek masy ciała na skutek nieprawidłowego wchłaniania składników odżywczych, osłabienie, anemia. Zapalenie jelita grubego może wywoływać bóle brzucha 5. Leczenie zapalenia jelita grubego Jak leczyć zapalenie jelita grubego? Zapalenie jelita grubego może być leczone farmakologicznie. Czasami jednak w skrajnych przypadkach konieczna może być interwencja chirurgiczna. Terapia powinna być także wspomagana odpowiednią dietą. Leczenie farmakologiczne zapalenia jelita grubego jest stosowane przede wszystkim w jego postaci przewlekłej. Ma ono na celu zahamowanie rozprzestrzeniania się procesu zapalnego. Chroniczne zapalenie jelita grubego wymaga przyjmowania odpowiednich środków farmaceutycznych. Stosuje się wówczas leki z grupy aminosalicylanów, których stosowanie ma charakter prewencyjny i chroni przed nowotworzeniem. Kolejną grupę stanowią glikokortykosteroidy wykazujące silniejsze działanie przeciwzapalne. Ostatni rzut stanowią preparaty immunosupresyjne, które zmniejszają reaktywność układu immunologicznego i zapobiegają nawrotom choroby. W skrajnych przypadkach konieczne jest wykonywanie zabiegów chirurgicznych, które polegają na usunięciu fragmentu lub całości jelita grubego. Ponadto każdy rodzaj leczenia zapalenia jelita grubego powinien być dodatkowo wspomagany odpowiednią, lekkostrawną dietą. Należy także wówczas nawadniać organizm i prowadzić oszczędny tryb życia. 6. Jak zapalenie jelita grubego wpływa na inne narządy? Zapalenie jelita grubego powoduje nie tylko dyskomfort czy problemy w prawidłowym funkcjonowaniu układu pokarmowego. Schorzenia takie jak choroba Leśniowskiego-Crohna czy wrzodziejące zapalenie jelita grubego istotnie wpływają na funkcjonowanie innych narządów. Pacjenci zmagający się z tymi chorobami często uskarżają się na bóle stawów, artretyzm, rumień guzowaty, zapalenie spojówek, ból i zaczerwienie oczu, zaczerwienienie skóry, osteoporozę, afty w obrębie jamy ustnej, kamienie nerkowe oraz osłabienie kości. Ostatni z objawów często wynika ze spożywania bardzo małej ilości nabiału, a także stosowania steroidowych środków farmaceutycznych. 7. Dieta przy zapaleniu jelita grubego Pacjentom z zapaleniem jelit zaleca się usunięcie z codziennej diety produktów, które wywołują reakcję immunologiczną. Przy nasileniu dolegliwości zwykle wyklucza się z jadłospisu następującą żywność: wina, piwa, szampan, dojrzewające sery żółte, sery pleśniowe, banany, pomidory, słodycze, dojrzewające szynki i kiełbasy, pasztety, konserwy rybne, skorupiaki, grzyby, drożdże. Bez względu na to, czy mamy do czynienia z chorobą Leśniowskiego i Crohna czy schorzeniem o nazwie wrzodowe zapalenie jelita grubego, pacjentom zaleca się stosować dietę bezresztkową, zwaną również dietą ubogoresztkową lub niskobłonnikową. Błonnik, czyli włókno pokarmowe wykazuje działanie drażniące na błonę śluzową jelita. Jelito grube jest szczególnie wrażliwe na różnorodne alergeny pokarmowe wśród których wymienia się najczęściej: fermentowane produkty mleczne, jaja, niektóre owoce i warzywa, orzechy oraz rośliny strączkowe. W fazie remisji pacjenci powinni zadbać o produkty lekkostrawne, obfitujące w składniki mineralne, witaminy oraz składniki odżywcze. 8. Powikłania Powikłaniem wrzodziejącego zapalenia jelit mogą być: kamienie nerkowe, ropnie kryptowe, nadżerka odbytu, nadżerki jelita, znane jako nadżerka jelita grubego, nowotwory jelita grubego, problemy związane z funkcjonowaniem stawów i kości, perforacja jelita grubego, ostre rozdęcie okrężnicy, czyli megacolon toxicum – skutkiem tego problemu zdrowotnego jest poszerzenie, a także rozdęcie jelita grubego krwawienie z jelit, odwodnienie. Z kolei najczęstszym powikłaniem w chorobie Leśniowskiego-Crohna jest: anemia, choroby skórne, osteoporoza, ropień wewnątrzotrzewnowy, zapalenie stawów, rak jelita grubego. Powikłaniami w niedokrwiennym zapaleniu jelita grubego są: ostre niedokrwienie, martwica ściany jelita, zapalenie otrzewnej, wstrząs, posocznica. Brak szybkiej reakcji może skutkować również śmiercią pacjenta. 9. Profilaktyka zapalenia jelita grubego Profilaktyka zapalenia jelita grubego w większości przypadków jest niemożliwa, ponieważ zarówno choroba Leśniowskiego-Crohna, infekcyjne zapalenie jelita grubego, jak i wrzodziejące zapalenie jelita grubego spowodowane są działaniem różnorodnych, często nieznanych czynników. Nie mamy możliwości ustrzec się przed działającymi chorobotwórczo pasożytami, wirusami czy bakteriami, podobnie jak nie mamy wpływu na naszą genetykę. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy Limfocytowe zapalenie jelita grubego jest, gdy lekarz identyfikuje znaczną liczbę limfocytów. Jednak tkanki jelita grubego i podszewka nie są nienormalnie zagęszczone., kolagenowe zapalenie jelita grubego występuje, gdy wyściółka jelita grubszego staje się grubsza niż zwykle z powodu gromadzenia się kolagenu pod zewnętrzną Tłumaczenie i definicja Mikroskopowe zapalenie jelita grubego, polsko - angielski słownik online. Znaleźliśmy przynajmniej 8 przykładowe zdania z Mikroskopowe zapalenie jelita grubego. Mikroskopowe zapalenie jelita grubego tłumaczenia Mikroskopowe zapalenie jelita grubego Dodaj microscopic colitis en colitis that can only be diagnosed by the examination of colon tissue under a microscope Tytuł: Mikroskopowe zapalenie jelita grubego – częsta przyczyna przewlekłej biegunki Autor: Gonciarz M, Mularczyk A, Kowalik T, Kopała M. Title: Microscopic colitis – a frequent cause of chronic diarrhea Author: Gonciarz M, Mularczyk A, Kowalik T, Kopała M. ParaCrawl Corpus Słowa kluczowe: mikroskopowe zapalenie jelita grubego, zapalenie kolagenowe, zapalenie limfocytowe Key words: microscopic colitis, collagenous colitis, lymphocytic colitis ParaCrawl Corpus Tytuł: Leczenie mikroskopowego zapalenia jelita grubego – co nowego? Title: Treatment of microscopic colitis – what’s new? ParaCrawl Corpus Mikroskopowe zapalenie jelita grubego – częsta przyczyna przewlekłej biegunki Microscopic colitis – a frequent cause of chronic diarrhea ParaCrawl Corpus Leczenie mikroskopowego zapalenia jelita grubego – co nowego? Treatment of microscopic colitis – what’s new? ParaCrawl Corpus Jedną z przyczyn biegunki przewlekłej może być mikroskopowe zapalenie jelita grubego, w którym przy obecności objawów klinicznych nie stwierdza się zmian w badaniu endoskopowym i badaniach radiologicznych. One of the causes of chronic diarrhea may be microscopic colitis, which is characterized by the presence of clinical symptoms without endoscopic or radiological abnormalities. ParaCrawl Corpus Mikroskopowe zapalenie jelita grubego (MC – microscopic cilitis) jest częstą, choć rzadko rozpoznawaną przyczyną przewlekłej biegunki o niepoznanej dotąd etiologii, która w znaczący sposób wpływa na jakość życia chorych (HRQoL – health-related quality of life). Microscopic colitis (MC) is frequent, although still uncommonly diagnosed, cause of chronic diarrhea. The etiopathology of MC is unknown but this disease has strong influence on patient’s quality of life (measured by health-related quality of life – HRQoL). ParaCrawl Corpus IBS jest zwykle diagnozowany poprzez wykluczenie – kiedy wszystkie inne schorzenia zostają wykluczone, zostaje postawiona diagnoza IBS. Istnieją również dwa rodzaje IBS, IBS D i IBS C. Ten powszechny problem medyczny może zostać błędnie zdiagnozowany, podczas gdy pacjent faktycznie cierpi z powodu bardziej poważnej choroby, takiej jak choroba zapalna jelit, wrzodziejące zapalenie okrężnicy, choroba Crohna lub mikroskopowe zapalenie okrężnicy, a nawet rak jelita grubego. There are also two types of IBS, IBS D and IBS C. This frequent medical problem can often be diagnosed when the patient has a more sinister condition such as inflammatory bowel disease, including ulcerative colitis, Crohn’s or microscopic colitis, or even bowel cancer, and those suffering from IBS can often face misdiagnosis or delays in receiving the care and treatment they need, prolonging the pain and challenges of living with bowel conditions. ParaCrawl Corpus Najpopularniejsze zapytania: 1K, ~2K, ~3K, ~4K, ~5K, ~5-10K, ~10-20K, ~20-50K, ~50-100K, ~100k-200K, ~200-500K, ~1M Źródłem zakażenia bakteriami, które wywołują zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, są chorzy lub nosiciele, zwykle rozsiewający chorobotwórcze drobnoustroje drogą kropelkową. Dwoinki zapalenia opon lub inne bakterie z przestrzeni nosowo-gardłowej dostają się do krwi, a na tej drodze do jamy czaszki. Okres wylęgania choroby jest 19-latka pisze, że stosowała już dietę. Dziewczyno - diety nie stosuje się przez tydzień. Przez 19 lat opychasz się fast food-ami, wysoko przetworzonym, nafaszerowanym do granic możliwości żarciem, różnej maści pomyjami z mleczarni i chcesz żeby jakaś tam tygodniowa dietka, albo specyfik przepisany przez lekarza załatwił za Ciebie lub za "piszankę" cały problem. W nie rozumiecie problemu i od tego należy zacząć. Nie wierzę, aby jakiś lekarz Wam pomógł. A gdyby trafił się taki ambitny samouk, lekarz z powołania, to powiecie że jest nawiedzony i bzdury wymyśla, bo nie pozwala wam jeść tego co dla was jest najsmaczniejsze. Już Hipokrates mawiał, że "Jelito korzeniem życia". Dlatego nie należy z niego robić śmietnika!!! Dobra, kilka słów konstruktywnych. Wprawdzie ktoś tu zawzięcie kasuje linki, ale może adresów nie pokasuje. Zatem podam wam adresy do preparatów, które na pewno warto zastosować i nie będę tutaj się rozpisywać - dlaczego. Warto wprowadzić jeden posiłek z kompozycją: siemię lniane + płatki owsiane + otręby orkiszowe + banan Na pewien czas Wykluczyć produkty mleczne. Warto odpuść sobie wszystko co zawiera mąkę pszenną. Także z tego powodu, że możesz mieć problem z uczuleniem (alergią) na pszenicę. Cierpi na to nieświadomie i w różnym stopniu nasilenia olbrzymia część populacji (ocenia się około 80% populacji krajów rozwiniętych). Wśród pokarmów powodujących alergię, pszenica jest na drugim miejscu, zaraz po krowim mleku. Temat jest obszerny i od pewnego czasu leży u mnie nieskończony artykuł na ten temat. Warto zrobić badanie na tolerancję glutenu. Odstawić absolutnie: kawa naturalna, napoje z marketu (mineralna - tylko ze szklanej butelki), alkohol, wszelkie łakocie, cukier, fast food-y, wszelkie wędliny, najlepiej też czerwone mięso (dopuszczalne jest pierzaste i rybki) itd. itp. - poczytaj na w/w stronach. Mógłbym tu jeszcze pisać do wieczora i przez następne dwa dni, ale moje pisanie chyb nikomu nie pomoże. Podałem adresy stron - proszę czytać, czytać, czytać. A gdy trochę poczytacie - to pogadamy. Dowiedzcie się też, co tak naprawdę producenci serwują wam w pożywieniu. Pozdrawiam.Choroba pojawia się zazwyczaj między 30. a 50. rokiem życia. Zwykle przebiega łagodnie i zmiany na ogół ustępują po zaprzestaniu palenia papierosów. Limfocytowe śródmiąższowe zapalenie płuc jest jedną z postaci tzw. śródmiąższowego zapalenia płuc, czyli zapalenia płuc niezwiązanego z zakażeniem bakteriami, wirusami i
Mikroskopowe zapalenie jelita grubego colitis microscopica (collagenosa et lymphocytica) ICD-10 Mikroskopowe zapalenie jelita grubego – choroby o nieznanej etiologii charakteryzujące się obecnością zmian mikroskopowych bez zmian makroskopowych (endoskopowych) i radiologicznych. Do mikroskopowych zapaleń jelita grubego należą: zapalenie kolagenowe i zapalenie limfocytowe. Historia[edytuj | edytuj kod] Pierwszy opis tego schorzenia powstał w 1976 roku. Nazwa – mikroskopowe zapalenie okrężnicy – została zaproponowana w 1980 roku przez Reada i współpracowników. W 1989 Lazenby wprowadził pojęcie limfocytowego zapalenia okrężnicy. Epidemiologia[edytuj | edytuj kod] Brak danych jeśli chodzi o Polskę. Zapalenie kolagenowe: przeważają kobiety w wieku > 60 lat. Zapadalność: 10,0-15,7/100000. Zapalenie limfocytowe: choroba występuje u osób w różnym wieku i z taką samą częstością u obu płci. Zapadalność: 3,1-14,4/100000. Szacuje się, że około 20% przypadków rozpoznawanych jako zespół jelita drażliwego jest mikroskopowym zapaleniem okrężnicy. Etiopatogeneza[edytuj | edytuj kod] Etiopatogeneza nie jest znana. Niektóre badania sugerują udział niesteroidowych leków przeciwzapalnych w wywoływaniu zapalenia kolagenowego. Inne teorie dowodzą istnienia w tej chorobie zaburzeń immunoregulacji i nadmiernego wytwarzania tlenku azotu. Podkreśla się też rolę kwasów żółciowych i toksyn bakteryjnych. Być może choroba ma charakter genetyczny. Obserwowano występowanie mikroskopowego zapalenia okrężnicy u osób spokrewnionych. Główną cechą zapalenia kolagenowego w badaniu histopatologicznym jest pogrubienie warstwy kolagenu u podstawy komórek nabłonka. Jest ono dobrze widoczne w preparatach barwionych hematoksyliną i eozyną. Zapalenie limfocytowe – zwiększona liczba limfocytów śródnabłonkowych (głównie komórek T CD8). W obu zapaleniach w blaszce właściwej błony śluzowej występuje umiarkowany naciek z limfocytów i plazmocytów. Mechanizm biegunki w zapaleniu kolagenowym polega zapewne na blokowaniu wchłaniania wody w okrężnicy przez podnabłonkowe złogi kolagenu oraz na działaniu produktów zapalenia, takich jak prostaglandyny i tlenek azotu. W zapaleniu limfocytowym biegunka jest raczej związana z działaniem prostaglandyn i leukotrienów. Objawy[edytuj | edytuj kod] wodnista biegunka – wypróżnienia obfite, ale rzadko dochodzi do odwodnienia kurczowy ból brzucha wzdęcie zmniejszenie masy ciała Choroby towarzyszące[edytuj | edytuj kod] Mogą towarzyszyć: zapalenie stawów celiakia choroba Leśniowskiego-Crohna wrzodziejące zapalenie jelita grubego choroby układowe: reumatoidalne zapalenie stawów toczeń rumieniowaty układowy twardzina zespół Sjogrena łuszczyca zapalenie wątroby cukrzyca Rozpoznanie[edytuj | edytuj kod] Na podstawie obrazu histologicznego. Różnicowanie[edytuj | edytuj kod] zespół jelita drażliwego nietolerancja laktozy nadużywanie leków przeczyszczających skrobiawica nowotwory hormonalnie czynne zaburzenia krążenia kwasów żółciowych Leczenie[edytuj | edytuj kod] Kolagenowe zapalenie okrężnicy: sulfasalazyna, mesalazyna budezonid inne glikokortykosteroidy antybiotyki: metronidazol erytromycyna preparaty bizmutu cholestyramina loperamid W cięższych przypadkach leczenie operacyjne. Limfocytowe zapalenie okrężnicy: sulfasalazyna prednizon Leczenie operacyjne nie jest stosowane. Bibliografia[edytuj | edytuj kod] „Choroby wewnętrzne” pod red. prof. dr hab. Andrzeja Szczeklika ISBN 83-7430-031-0. „Interna” pod red. prof. dr hab. Franciszka Kokota ISBN 83-200-2871-X. Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Towarzystwo Wspierania Osób z Nieswoistymi Zapaleniami Jelit Jelito w Ogniu - portal poświęcony nieswoistym chorobom zapalnym jelit Mikroskopowe zapalenie jelita grubego na Forum CU, CD i innych zapalnych chorób jelit Kolagenowe zapalenia jelita grubego na Forum CU, CD i innych zapalnych chorób jelit
Mikroskopowe zapalenie jelita grubego to choroba o nieznanej przyczynie charakteryzująca się biegunką, zazwyczaj prawidłowym wyglądem błony śluzowej jelita w badaniu kolonoskopowym oraz typowymi zmianami w badaniu histologicznym (pod mikroskopem) wycinków błony śluzowej jelita grubego. Zwykle występuje u osób między 50.–70. rokiem życia. Palenie papierosów zwiększa ryzyko zachorowania (u palaczy choroba występuje też zazwyczaj w młodszym wieku niż u osób niepalących). Głównym lekiem stosowanym w mikroskopowym zapaleniu jelita grubego jest budezonid Co to jest mikroskopowe zapalenie jelita grubego i jakie są jego przyczyny? Mikroskopowe zapalenie jelita grubego (MZJG) to przewlekła choroba zapalna przewodu pokarmowego o niewyjaśnionej przyczynie. Głównym objawem choroby jest uporczywa wodnista biegunka, która występuje także w nocy. Cechą charakterystyczną mikroskopowego zapalenia jelita grubego jest obecność mikroskopowych zmian histopatologicznych przy braku jakichkolwiek nieprawidłowości widocznych w endoskopii (kolonoskopii). Na podstawie obrazu histopatologicznego wyróżnia się dwa główne typy choroby: zapalenie kolagenowe i zapalenie limfocytowe, oraz ich formy niepełne. Dokładna przyczyna choroby nie jest znana. Podejrzewa się, że mechanizm rozwoju choroby jest złożony. Badania wskazują na związek z przyjmowanymi lekami, takimi jak niesteroidowe leki przeciwzapalne (NSLPZ), inhibitory pompy protonowej (IPP), statyny, inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, akarboza. Z mikroskopowym zapaleniem często współwystępują choroby autoimmunologiczne, takie jak reumatoidalne zapalenie stawów, choroba Hashimoto, zespół Sjögrena, miasthenia gravis, cukrzyca i celiakia, a w rzadkich przypadkach choroba Leśniowskiego i Crohna oraz wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Palenie papierosów zwiększa 3–5 razy ryzyko zachorowania (u palaczy choroba występuje też o około 10 lat wcześniej niż u niepalących). Jak często występuje mikroskopowe zapalenie jelita grubego? Nie ma danych polskich. W Europie i USA roczna zapadalność na mikroskopowe zapalenie jelita grubego wynosi 0,6–16/100 000. Średni wiek w chwili rozpoznania wynosi 50–70 lat, ale u około jednej czwartej pacjentów chorobę rozpoznaje się przed 45. rokiem życia. Mikroskopowe zapalenie jelita grubego występuje częściej u kobiet (3:1–9:1). Mikroskopowe zapalenie jelita grubego - objawy Głównym objawem mikroskopowego zapalenia jelita grubego jest wodnista biegunka bez domieszek krwi lub śluzu, pojawiająca się także w nocy. Mogą występować kolkowe bóle brzucha, wzdęcia, nagłe parcie na stolec, nietrzymanie kału, stolce tłuszczowe i – rzadko – zmniejszenie masy ciała, zazwyczaj niewielkie. Inne objawy ogólne, takie jak odwodnienie, utrata białka czy niedokrwistość, występują bardzo rzadko, jedynie z ciężkich przypadkach. Przebieg choroby jest zwykle łagodny, ze spontanicznymi remisjami (wycofaniem się objawów). Wynik próby głodowej jest dodatni (złagodzenie biegunki w okresie głodzenia). U części chorych objawy mikroskopowego zapalenia jelita grubego wystąpiły po przebyciu infekcji pokarmowej. Co robić w przypadku wystąpienia objawów mikroskopowego zapalenia jelita grubego? W przypadku wystąpienia objawów, które mogą wskazywać na mikroskopowe zapalenie jelita grubego, należy się zgłosić do lekarza rodzinnego, który przeprowadzi diagnostykę różnicową przyczyn przewlekłej biegunki. W razie nawrotu już rozpoznanego mikroskopowego zapalenia jelita grubego w celu opanowania objawów można doraźnie zastosować leki przeciwbiegunkowe (loperamid). Rozpoznanie mikroskopowego zapalenia jelita grubego Zarówno w badaniu przedmiotowym, jak i badaniach laboratoryjnych zwykle nie stwierdza się istotnych odchyleń. Niekiedy może występować niewielka niedokrwistość, eozynofilia (zwiększenie liczby eozynofilów), zaburzenia wchłaniania witaminy B12 i jej zmniejszone stężenie w surowicy, a także niewielkie przyspieszenie OB. W przypadku podejrzenia mikroskopowego zapalenia jelita grubego lekarz kieruje pacjenta na badanie kolonoskopowe, w którym zwykle nie stwierdza się makroskopowo istotnych odchyleń. Kolonoskopia konieczna jest do pobrania materiału do badania pod mikroskopem. Do potwierdzenia rozpoznania mikroskopowego zapalenia jelita grubego konieczna jest ocena histologiczna wycinków pobranych z błony śluzowej. Istotne jest pobranie próbek głównie z prawej części jelita grubego, ponieważ właśnie tam umiejscowione są najczęściej zmiany mikroskopowe. W niektórych przypadkach stwierdza się również zmiany mikroskopowe w wycinkach pobranych z końcowego odcinka jelita cienkiego. W badaniu histopatologicznym w obu postaciach choroby występują nacieki zapalne w obrębie blaszki właściwej błony śluzowej jelita. Mikroskopowe zapalenie jelita grubego - leczenie Konieczne jest wyeliminowanie potencjalnych przyczyn mikroskopowego zapalenia jelita grubego, zwłaszcza leków. Lekiem pierwszego wyboru jest budezonid. W łagodnej postaci choroby skuteczny bywa loperamid, a jeśli chorobie towarzyszy zaburzenie wchłaniania kwasów żółciowych – cholestyramina. W przypadku nieskuteczności wymienionych leków lekarz może rozważyć terapię lekami biologicznymi (infliksymab, adalimumab, wedolizumab) lub immunosupresyjnymi (azatiopryna, 6-merkaptopuryna). W bardzo ciężkich przypadkach konieczny może być zabieg chirurgiczny. Czy możliwe jest całkowite wyleczenie mikroskopowego zapalenia jelita grubego? Mikroskopowe zapalenie jelita grubego to choroba przewlekła, mająca tendencję do nawrotów, nie prowadzi jednak do poważniejszych powikłań. Nie stwierdzono zwiększonego ryzyka rozwoju nowotworów i nie jest zalecane monitorowanie pacjentów pod kątem ich występowania. Dolegliwości mogą ustępować samoistnie nawet u 1/3 chorych. Długoterminowe rokowanie w obydwu postaciach mikroskopowego zapalenia jelita grubego w większości przypadków jest dobre. Często pacjenci reagują na typowe leki przeciwbiegunkowe (loperamid). Należy unikać potencjalnych czynników przyczynowych, zwłaszcza leków, których przyjmowanie można łączyć z wystąpieniem biegunki.
U 26% chorych objawy pozajelitowe wyprzedzają rozpoznanie WZJG (mediana czasu do rozpoznania WZJG to 5 miesięcy) [6, 11]. Zmiany zapalne jelita grubego w WZJG szerzą się w sposób ciągły od odbytnicy i mogą obejmować całe jelito grube oraz końcowy odcinek jelita krętego, co dotyczy ok. 20% chorych [10].data publikacji: 10:04, data aktualizacji: 11:55 ten tekst przeczytasz w 5 minut Wrzodziejącego zapalenia jelita grubego nie da się wyleczyć. Można jedynie łagodzić dokuczliwe objawy schorzenia. Co nie oznacza, że diagnoza musi nas skłonić do rezygnacji z marzeń. Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Niedawno świat sportu obiegła wieść, że 27-letni Darren Fletcher, gwiazda Manchesteru United, przerywa na jakiś czas swoją karierę z powodu poważnej choroby. Piłkarz cierpi na wrzodziejące zapalenie jelita grubego, poważne schorzenie o charakterze przewlekłym, które jednak nie uniemożliwia normalnego życia, a nawet doskonałych wyników w sporcie. Dowód? Przykład Steve’a Redgrave, brytyjskiego wioślarza i wielokrotnego medalisty olimpijskiego oraz Lewisa Moody, gracza rugby. Tylko w niektórych przypadkach konieczne jest uciążliwe leczenie operacyjne. Profesor Alastair Forbes, konsultant w dziedzinie gastroenterologii na University College w Londynie wyjaśnia, dlaczego choroba nie musi przekreślić kariery Fletchera. – Oczywiście wrzodziejące zapalenie jelita grubego może w znaczący sposób wpływać na codzienne życie chorego, a czasem nawet skazać go na nieustanne przebywanie w domu – mówi. – Dlatego uważam za duże osiągnięcie to, że Darrenowi udało się dotąd utrzymać sportową karierę na tak wysokim poziomie. Charakterystycznymi symptomami choroby jest biegunka i krwawienie, dlatego prędzej czy później każdy pacjent zapadnie na anemię. To zaś może mieć niewielkie znaczenie dla zwykłego śmiertelnika, lecz w przypadku zawodowego sportowca nawet niegroźna niedokrwistość od razu przekłada się na szybkość, wytrzymałość i ogólną wydajność organizmu. Cierpiący także na cukrzycę Steve Redgrave udowodnił, że na przekór chorobie można robić sportową karierę na najwyższym poziomie. Dla wielu sportowców takie wyzwanie może okazać się jednak za trudne. Dziś Darren wciąż jest bardzo szczupły i doskonale sobie radzi. (…) Podejrzewam, że piłkarz poddany jest obecnie intensywnemu leczeniu przy użyciu niesteroidowego leku przeciwzapalnego, typu mesalazyna, co doprowadzi do remisji choroby. (…) Najbliższe miesiące mają zasadnicze znaczenie dla dalszego losu piłkarza: konieczność operacji pojawia się w ciągu pierwszego roku po zdiagnozowaniu choroby. Miejmy nadzieję, że Darrenowi już to nie grozi. Aby pokrzepić Darrena i innych chorych kilka osób z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego zgodziło się opowiedzieć o swoich doświadczeniach. Angus McLean, lat 40 Angus jest księgowym i mieszka w Edynburgu. Chorobę zdiagnozowano u niego pięć lat temu. – Od zawsze moim problemem były częste biegunki, lecz nigdy nie przyszło mi do głowy, że mogą być objawem groźnej choroby – mówi. – Na początku 2006 roku rozwolnienia stały się znacznie bardziej uciążliwe: musiałem biegać do toalety w środku nocy oraz około dziesięciu razy w ciągu dnia. Byłem zmęczony i odwodniony. Z czasem zacząłem miewać skurcze żołądka, a mój brzuch wydawał nieprzyjemne odgłosy, jakby głośne bulgotanie. Zwlekałem jednak z wizytą u lekarza. Do przychodni pobiegłem dopiero wtedy, gdy zauważyłem krew w kale. Początkowo lekarz sądził, że to hemoroidy, jednak przede wszystkim należało wykluczyć poważniejsze choroby. Zostałem skierowany na kolonoskopię i biopsję w szpitalu Murrayfield, gdzie zdiagnozowano u mnie wrzody jelita grubego. Słyszałem wcześniej o innym poważnym schorzeniu zapalnym jelita – chorobie Leśniowskiego-Crohna, ale nigdy o owrzodzeniu jelita grubego. Przyczyny mojej choroby nie są znane, dlatego nie można jej skutecznie leczyć i zapobiegać. Na szczęście są środki, które łagodzą uporczywe objawy. Jako zapalony biegacz obawiałem się, że zapalenie jelita pozbawi mnie radości ze sportu. Pokrzepiła mnie wieść, że takie samo schorzenie rozpoznano w 1992 roku u wioślarza Steve’a Redgrave, który później zdobył jeszcze kilka złotych medali na olimpiadach. Leczono mnie przeciwzapalnym lekiem – mesalazyną, który złagodził symptomy choroby na dwa miesiące, lecz później przestał działać. Następnie poddano mnie terapii steroidami, której skuteczność trwała kilka miesięcy. Punktem zwrotnym okazał się marzec 2008 roku, kiedy zaczęto podawać mi leki immunosupresyjne. Warto w tym miejscu wyjaśnić, że choroba prawdopodobnie spowodowana jest nadaktywnym systemem odpornościowym, który niszczy błonę śluzową jelit. A jak to wszystko wpływa na życie? Od chwili diagnozy zdążyłem wziąć udział w pięciu maratonach. Dlatego z całą pewnością mogę powiedzieć, że choroba nie pokrzyżowała mi planów. Heidi Minter, lat 35 Heidi mieszka w Brighton i pracuje w marketingu. – Kiedy miałam dwadzieścia parę lat zaczęłam cierpieć na poważne bóle brzucha po każdym posiłku – wspomina. – Gdy w toalecie zauważyłam krew, natychmiast zgłosiłam się do lekarza. Na wszelki wypadek skierował mnie na kolonoskopię, która wykazała, że mam hemoroidy i skrzepy w jelicie. Przeszłam operację usunięcia hemoroidów i przez jakiś czas czułam się lepiej. Myśląc, że zostałam całkowicie wyleczona, zdecydowałam się na podróż po świecie. Dbałam o zdrową dietę i prowadziłam spokojny tryb życia, wylegując się na plaży, jednak w kilka miesięcy po powrocie do Wielkiej Brytanii moje problemy wróciły ze zdwojoną siłą. Cierpiałam na straszne bóle brzucha, musiałam chodzić do toalety kilka razy dziennie i znowu zauważyłam krew w kale. Po raz kolejny dostałam skierowanie na kolonoskopię. Dwa tygodnie po badaniu usłyszałam diagnozę: wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Nigdy wcześniej nie słyszałam o tej chorobie, jednak i tak kamień spadł mi z serca, że to nie nowotwór. Zostałam poddana leczeniu sterydami, co spowodowało, że po czterech tygodniach moja twarz potwornie spuchła. Musiałam także brać duże dawki suplementu wapnia, gdyż sterydy wypłukują go z organizmu. Pod koniec kuracji sterydowej odczułam poprawę, jednak po miesiącu objawy znowu wróciły. Od tamtego czasu brałam różne leki przeciwzapalne, jednak żadne nie przynosiły pożądanych rezultatów. Zrozumiałam, że w tym przypadku chodzi raczej o zapanowanie nad chorobą, a nie o pełne wyleczenie. W chwilach zmęczenia czy stresu te dolegliwości działają na mnie przygnębiająco, jednak wiem, że najlepszym sposobem, by kontrolować chorobę są regularne ćwiczenia. Stosuję suplementy z wyciągiem z kłącza kurkumy, które pomagają mi zmniejszyć wzdęcia, często tak potężne, że wyglądam jakbym była w ciąży. Innym chorym zalecam, by jadali bardziej regularnie i mniejsze porcje. Nasze życie z pewnością nie jest łatwe: czasem muszę chodzić do toalety około ośmiu razy dziennie, a potem przez sześć dni nie mogę się wypróżnić. Oczywiście ma to ogromny wpływ na codzienność, utrudnia wychodzenie z domu, pracę w biurze czy bycie w związku. Najgorszy jest jednak wstyd, z jakim wiąże się chorobą. Tekst: Lynsey Haywood i Matthew Barbour Czytaj również: Pożar w jelicie, czyli wrzodziejące zapalenie jelita grubego zdrowie Wrzodziejące zapalenie jelita grubego Kłopotliwe i wstydliwe dolegliwości? Pomoże specjalista Fizjoterapia uroginekologiczna jest dziedziną stosunkowo nową. W głównej mierze dedykowana jest kobietom z problemami w obszarze miednicy mniejszej, choć nie... Kłopotliwa dolegliwość sportowców Sport to zdrowie! Sportowcy powinni jednak uważać na grzyby czające się w butach, przebieralniach, pod prysznicami i na basenach. Kłopotliwy Avastin Najczęściej stosowany lek przeciwnowotworowy, Avastin, nie powinien być stosowany w terapii raka piersi – zadecydowała niedawno amerykańska Agencja ds. Żywności i... Shari Roan Leki przeciwzakrzepowe - skuteczne, ale kłopotliwe Leki przeciwzakrzepowe pozwalają uniknąć zakrzepicy czy udaru mózgu, jednak trudno je właściwie stosować - mówił dr Jarosław Woroń z Uniwersytetu Jagiellońskiego... Redakacja Medonet Ósemki - kłopotliwe zęby mądrości Ząb mądrości to ósmy w kolejności ząb w szczęce i żuchwie, a zarazem trzeci ząb trzonowy. Zęby mądrości pojawiają się u ludzi najpóźniej, tj. najczęściej między... Kłopotliwe kieszonki Mieszkańcy ubogich rejonów Afryki i Azji o uchyłkach jelita nawet nie słyszeli. To typowa dolegliwość społeczeństw krajów wysoko rozwiniętych, wynikająca z... Dorota Ksiądzyna Potrzebujesz gastrologa? Zapłać 3 tys. albo czekaj… 442 dni [LIST DO REDAKCJI] Rekordowa inflacja i rosnące ceny coraz bardziej uderzają w zwykłych Polaków. Dotyczy to nie tylko kosztów produktów żywnościowych, paliwa czy mediów, ale także... Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (Colitis Ulcerosa) - objawy, leczenie Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (CU - colitis ulcerosa)) jest obok choroby Leśniowskiego-Crohna (CD – ang. Crohn`s Disease) zaliczane do tzw. przewlekłych... Tomasz Gosiewski Biegunka - przyczyny, leczenie, domowe sposoby na biegunkę Biegunka to częste oddawanie płynnego stolca. Zazwyczaj trwa ona kilka godzin. Zdarza się jednak, że postanawia zostać nawet kilka dni. Wówczas, z dużym... Pięć najgorszych chorób jelit Nazywane są naszym „drugim mózgiem”. Kiedy źle funkcjonują, cierpi cały organizm. Chociaż objawy ich chorób są stosunkowo charakterystyczne, to postawienie... Zuzanna OpolskaZapalenie uchyłków jelita grubego zyskało wymiar choroby cywilizacyjnej. Dotyka niemal 1/4 osób, u których rozpoznano obecność uchyłków, a częstość zachorowań wzrasta z wiekiem. Nieleczony stan zapalny bywa przyczyną ciężkich powikłań wymagających skomplikowanego leczenia operacyjnego. Nieswoiste zapalenie jelit objawia się męczącymi biegunkami. Często towarzyszą temu bóle brzucha. Specjalistyczne badania wykazują zaś występowanie licznych owrzodzeń na ścianach układu pokarmowego. Zobacz, co jest przyczyną choroby, jakie są jej symptomy i sposoby leczenia. Co to jest nieswoiste zapalenie jelit? Nieswoiste zapalenie jelit (w skrócie NZJ lub IBD - od angielskiego Inflammatory bowel disease) to grupa przewlekłych schorzeń zapalnych obejmujących dolne odcinki przewodu pokarmowego, charakteryzujących się występowaniem owrzodzeń oraz nawracających biegunek. Zaliczane są do nich przede wszystkim trzy jednostki chorobowe: wrzodziejące zapalenie jelita grubego (UC – ang.: Ulcerative colitis); choroba Leśniowskiego-Crohna (CD – ang.: Crohn’s disease); niezdefiniowane (nieokreślone) zapalenie okrężnicy (IC – ang.: Indetermined colitis); Do tego należy dodać kilka schorzeń występujących zdecydowanie rzadziej, takich jak mikroskopowe zapalenie jelit i inne (szczegóły poniżej). Podłoże IBD do dziś pozostaje nie do końca wyjaśnione. W ogólnym zarysie zakłada się, iż przyczyną nieswoistego zapalenia jelit są zaburzenia immunologiczne występujące u osób predestynowanych do tego genetycznie pod wpływem określonych czynników środowiskowych. Najwięcej sporów budzi ostatni z wymienionych aspektów. Dawniej zakładano, iż bezpośrednim powodem zachorowań są drobnoustroje zewnątrzpochodne – bakterie i wirusy. Teoria ta jednak została obalona. Obecnie naukowcy podejrzewają, że nieprawidłowe reakcje układu odpornościowego mogą powodować: bakterie wewnątrzpochodne, czyli naturalna lecz nieprawidłowo zmodyfikowana mikroflora jelit; niewłaściwa dieta powodująca nadmierne wydzielanie kwasów żółciowych i enzymów trawiennych oraz zaburzająca funkcjonowanie flory bakteryjnej układu pokarmowego; palenie papierosów lub permanentne przebywanie w dymie; zanieczyszczenie powietrza; stała ekspozycja na czynniki stresogenne, zwłaszcza u osób o dużej wrażliwości i małej odporności psychicznej; Nieswoiste choroby zapalne jelit Czym charakteryzują się poszczególne nieswoiste choroby zapalne jelit? Choroba Leśniowskiego-Crohna – może obejmować każdy z odcinków przewodu pokarmowego, od jamy ustnej do odbytu, w praktyce jednak najczęściej lokuje się w jelicie krętym, zastawce krętniczo-kątniczej i kątnicy. W jej przebiegu dochodzi do powstawania charakterystycznych przewężeń, przetok i ropni, co wiąże się z występowaniem uciążliwych objawów (szczegóły poniżej). Notuje się dwa szczyty zachorowań - wśród osób młodych (15-25 lat) i starszych (po 60 Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – rozlany, przewlekły stan zapalny, umiejscowiony zazwyczaj w lewej okrężnicy oraz odbytnicy, obejmujący błonę śluzową oraz wierzchnią warstwę błony podśluzowej. Może się wiązać z owrzodzeniem. Przeważnie występuje w rzutach, przedzielonych okresami remisji; Eozynofilowe zapalenie żołądka i jelit – grupa bardzo rzadkich chorób, których cechą wspólną jest naciekanie eozynofili (białych krwinek będących komórkami układu odpornościowego), czego efektem są uszkodzenia ścian układu pokarmowego; Mikroskopowe (kolagenowe lub limfocytowe) zapalenie jelit – przewlekła choroba układu pokarmowego o nieznanym podłożu, na którą zapadają głównie osoby po 70 Cechą charakterystyczną jest występowanie małych zmian histopatologicznych przy jednoczesnym braku jakichkolwiek nieprawidłowości w badaniu endoskopowym; Choroba Behceta – układowe zapalenie naczyń krwionośnych, powodujące nawracające owrzodzenia przewodu pokarmowego; Niedokrwienne zapalenie jelit – poważne schorzenie powodowane niedostatecznym dopływem krwi do ścian układu trawiennego, związane z zawężeniem światła naczyń krwionośnych, będące powikłaniem miażdżycy; Zapalenie zbiornika jelitowego Poucha – najczęściej występuje u pacjentów po zabiegu resekcji jelita grubego, powodowane jest aktywnością bakterii kałowych; Wrzód samotny odbytnicy – choroba dolnego odcinka układu pokarmowego o niewyjaśnionym podłożu, być może związana z nadmiernym napinaniem mięśni dna miednicy lub procesami zachodzącymi w czasie defekacji. Objawy nieswoistego zapalenie jelit Ze względu na mnogość jednostek chorobowych zaliczanych do IBD, objawy nieswoistego zapalenia jelit są różnorodne. Przykładowo wrzodziejące zapalenie jelita manifestuje się poprzez takie symptomy, jak: owrzodzenie wewnętrznych ścian przewodu pokarmowego, częste i wodniste biegunki, niekiedy z domieszką krwi i śluzu, bóle brzucha, uczucie parcia na stolec, pogorszenie wydolności fizycznej, utrata masy ciała, symptomy ogólnoustrojowe – gorączka lub stan podgorączkowy, bóle mięśniowo-stawowe, uczucie rozbicia. Jeśli natomiast chodzi o drugie najczęściej występujące z nieswoistych zapaleń jelit, czyli chorobę Leśniowskiego-Crohna, typowymi objawami są: bóle brzucha, zwłaszcza w dolnej, prawej części, biegunki i krwawienia z układu pokarmowego, ale nie tak częste, jak w przypadku zapalenie wrzodziejącego, owrzodzenia, przetoki i ropnie w świetle przewodu trawiennego. Dieta przy nieswoistym zapaleniu jelit Niezwykle istotnym czynnikiem przy nieswoistym zapaleniu jelit jest dieta, przy czym zagadnienie to rozpatruje się w dwóch wymiarach: produkty, które mogą się przyczyniać do powstawania IBD. Należą do nich zwłaszcza czerwone mięso oraz wyroby zawierające duże ilości soli, cukru bądź szkodliwych tłuszczów nasyconych i trans (fast foody, dania gotowe, sosy w proszku, przekąski, słodycze). Powodują one szereg niekorzystnych reakcji ze strony układu pokarmowego, negatywnie wpływają też na skład mikroflory jelitowej, która – jak zostało powiedziane wyżej – prawdopodobnie ma kluczowe znaczenie w rozwoju nieswoistych zapaleń jelit. produkty, które należy spożywać w czasie choroby, przy czym ważne jest różnicowanie faz, zwłaszcza u pacjentów z zapaleniem wrzodziejącym. W okresie remisji, a więc uspokojenia, dużą rolę przypisuje się żywności bogatej w błonnik, który sprzyja namnażaniu się zdrowych pożytecznych bakterii jelitowych. Są to przede wszystkim pieczywa różnego typu oraz warzywa. Warto też jeść delikatne oleje roślinne (rzepakowy, oliwa z oliwek), chude mięso i wędliny, chude mleko oraz różnego typu produkty fermentowane. Natomiast w fazie zaostrzenia, ilość spożywanego błonnika powinna być znacznie ograniczona. W związku z wyniszczającym działaniem intensywnych biegunek kluczowe w tym czasie jest dostarczenie większej składników odżywczych, w tym zwłaszcza białek, a także zwiększenie podaży kalorii. Probiotyk na nieswoiste zapalenie jelit Ponieważ wiele wskazuje na to, że ważnym czynnikiem etiologicznym IBD są zaburzenia naturalnej mikroflory jelitowej, często zaleca się, by osoby cierpiące na tego typu schorzenia przyjmowały preparaty zawierające żywe kultury pożytecznych bakterii, czyli tak zwane probiotyki. Na nieswoiste zapalenie jelit stosowane są przede wszystkim różne szczepy Lactobacillus oraz Bifidobacterium, a także niepatogenny szczep E. Coli Nissle 1917. Ich rola w terapii schorzeń układu pokarmowego jest powszechnie znana. Stosowanie prebiotyków zwiększa populację bakterii pożytecznych i hamuje namnażanie tych chorobotwórczych, zwiększa też poziom tzw. bariery nabłonkowej oraz stymuluje właściwą aktywność układu odpornościowego. Oczywiście, oprócz stosowania prebiotyków w postaci suplementów, pamiętać należy o zasadach żywienia dla osób z IBD, w tym przyjmowaniu dużych ilości błonnika. Coraz częściej spotykanym problemem jest nieswoiste zapalenie jelit u dzieci. Chorować zaczynają coraz młodsi pacjenci, w tym nawet niemowlęta. Szacuje się, że już co czwarta osoba zmagająca się z IBD zapadła na to schorzenie w okresie dzieciństwa. U 5 procent pierwsze objawy wystąpiły przed ukończeniem 5. roku życia. Lekarze i naukowcy zwracają uwagę, że poważnym problemem jest w tym przypadku intensywność objawów – większa niż u osób dorosłych. Poważniejsza jest też skala powikłań. Zarówno w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna, jak też wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, nawracające, częste i intensywne biegunki oraz inne objawy (np. utrata apetytu), są przyczyną niedożywienia i związanych z tym zaburzeń rozwoju. Typowe problemy u dzieci z IBD, to: niski wzrost; niedobór masy ciała; nieprawidłowe kształtowanie szkieletu kostnego; opóźnione dojrzewanie płciowe; Diagnostyka nieswoistego zapalenia jelit Diagnostyka nieswoistego zapalenia jelit jest żmudna i skomplikowana. W grę wchodzi bowiem różnicowanie zarówno z innymi chorobami i zaburzeniami, jak też właściwe określenie konkretnej jednostki chorobowej wchodzącej w skład IBD. Do potwierdzenia choroby Leśniowskiego-Crohna niezbędne jest zestawienie wyników: badań endoskopowych, badań radiologicznych, oceny mikroskopowej. badań laboratoryjnych z krwi U osób cierpiących na to schorzenie często stwierdza się niedokrwistość, małopłytkowość oraz podniesione wskaźniki stanu zapalnego – OB i CRP. Jeśli chodzi i wrzodziejące zapalenie jelita grubego, podstawę rozpoznania stanowią badania: fizykalne, endoskopowe, histopatologiczne, laboratoryjne. Leczenie nieswoistego zapalenia jelit Leczenie nieswoistego zapalenia jelit także zależy od konkretnego schorzenia. Jeśli chodzi o chorobę Leśniowskiego-Crohna, postępowanie terapeutyczne zakłada dwie ścieżki. Pierwszą z nich jest leczenie farmakologiczne, z użyciem takich środków, jak: glikokortykosteroidy (GKA) o działaniu przeciwzapalnym, preparaty kwasu aminosalicylowego (5-ASA), leki immunomodulujące, wpływające na aktywność układu odpornościowego, leki biologiczne, leki przeciwbólowe, leki przeciwbiegunkowe. Oprócz tego kluczowy jest zestaw działań profilaktycznych, wśród których wymienić można: unikanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych, nie palenie papierosów, nie picie alkoholu, redukcja ekspozycji na stres, zdrowe odżywianie. Chorzy na wrzodziejące zapalenie jelita grubego, w zależności od nasilenia objawów oraz fazy choroby, mogą przyjmować te same środki farmakologiczne, jak wymienione powyżej, przy czym głównym celem jest utrzymywanie remisji bez konieczności użycia GKA – w tym celu używa się preparatów 5-ASA oraz zaleceń dotyczących zdrowej diety i trybu życia. JfDzB.
limfocytowe zapalenie jelita grubego forum
